De film dringt zich op..

Ik ben de laatste tijd nogal veel betrokken bij filmen. Niet
dat ik zelf film, daarvoor heb ik geen aangeboren talent en het ontbreekt me de
tijd of het geduld het goed te leren, maar er wordt wel veel gefilmd de laatste
tijd. Allereerst zijn mijn eega Hanne Clausen en ik hard bezig samen een serie
afleveringen te produceren onder de titel filosofie
in blik
.( Zij filmt, ik niet.) Het worden een serie filmpjes van rond de
tien minuten waarin een magiër(ik ) de filosofen aan gene zijde bezoekt, ze
bezweert, inblikt en ze vervolgens ‘vers uit blik’ presenteert in korte sessies
waarin twee of drie filosofen in discussie uitbarsten. Hanne filmt, maakt de
animaties, en edit. Ik maak de verhalen en doe de regie. Voor de stemmetjes hebben
we Thomaz en Rick Bastiaanssen (respectievelijk mijn zoon en mijn neef). Heel
leuk om te doen en het resultaat mag er wezen, al zeg ik het zelf.

Afgelopen week kwam er op het atelier een andere filmer
langs. Ene Bram, in opdracht van kunst.nl, een van Nederlands grootste
kunstuitleenbedrijven. Als tegenprestatie vraagt kunst.nl (het voormalige
B.A.S.) van de uitverkoren kunstenaar een schilderij met de verkoopwaarde van
minimaal 2000 euro. De filmpjes komen op
de site van kunst.nl. Ik mag het filmpje
ook op mijn eigen site zetten. Ik vond
en vind dit een goede deal.

Dus binnenkort moet het filmpje hier ergens te zien zijn op
artisadog.nl. Ik ben benieuwd, want ik had nog een aardigheidje bedacht en ik
heb geen idee of het ook zo aardig is als ik het in mijn hoofd had.

Een paar dagen geleden zijn we(Hanne en ik) ook nog gaan filmen in Gent. In het S.M.A.K.,
waar ik een ontmoeting had en een kort vraaggesprekje met de artistiek
directeur van het museum dhr. Philippe van Cauteren. We besloten tot deze actie
nadat ik een brief mocht ontvangen van het S.M.A.K. met het verzoek om de hond in
de krat (de art is a dog-dog) op te komen halen.

In 1996, 19 jaar eerder
startte ik een groot project; ARTISADOG. In feite startte ik daarmee ook mijn
carriere als kunstenaar met een publiek.

Een van de onderdelen van het project was het versturen van 25
stuks zwarte houten honden in kratten naar 25 internationale musea van
hedendaagse kunst met de instructie om de beste plek in het museum vrij te maken
en daar de zwarte hond met het signaal art is a dog, geschilderd op een wit
plankje te exposeren.

Over dat project maken we nu dus een film, wat de
beweegredenen waren, wat er mee beoogd werd, hoe de instellingen reageerden en
hoe de reacties gebundeld in een reader weer een nieuw project werd, maar ook
hoe wij nu na 19 jaar tegen dit project aankijken
en de reactie van Philippe van Cauteren nadat wij hem confronteerden met de
complotten die blijkbaar nu, na 19 worden uitgespeeld. Oftewel The full Monty. Natuurlijk is er ook een
gastoptreden van de vaak gespeelde troefkaarten van de conceptuele kunsten, de filosofen
Foucault en Deleuze uit blik. Al deze gekkigheid wordt as we speak verwerkt in een film met de welluidende titel, S.M.A.K.
the DOG.

Een ongeluk komt nooit alleen, is het gezegde, blijkbaar
komt de film ook niet in haar eentje.

Hopelijk blijken het geen ongelukken…

Wij houden u op de hoogte…

Het atelierbezoekje.


Laatst kwam er een heer op mijn atelier. Hij had eerder gebeld of hij een keertje langs mocht komen. Natuurlijk mocht dat. Ik legde ondertussen de laatste hand aan het beeld hierboven. De heer trok meteen van leer:
‘Ah!’, riep hij toen hij het ding aanschouwde, ‘ de verticaliteit die zich hier als een drie-eenheid manifesteert in het gestoelte is sprekend en dominant aanwezig. De horizontale lijn van het tafelblad is een duidelijke scheiding tussen de bovenwereld en de benedenwereld.’ Hij wees en zwaaide met zijn beide handen tegelijk.
‘Onder de tafel zien we de lagere dierlijke instincten aan het werk. Daar staan ook drie flessen aqua vita, het levenswater. In de bovenwereld heerst de ratio. De setting daar is die van redelijkheid, beschaving en overleg, natuurlijk met koffie als vergadervocht.

De heer zweeg even en deed een stapje terug. Ik keek hem grijnzend aan, maar hij bleef wijzen en keek strak naar het beeld. ‘ De gehele wereld rust op een zwevend tapijt, op het diepe blauw van de oerzee.
Het lijkt mij duidelijk dat de Darwinistische kijk aan de ene kant, en het idee van een scheppende God aan de andere kant hier tot een synthese zijn gekomen.’
Hij wendde zich vervolgens naar mij en vroeg me, ‘ wat bedoel je met dit beeld? ‘
Ik keek hem nog steeds grijnzend aan, ‘ kopje koffie?’ vroeg ik hem.